why not coconut

ben bir gazete yazarı olsam kesin kovulurdum işimden. dayatmalı yazı yazmak bir işkence benim için. genellikle son dakikaya bırakılan ve devrik cümlelerden oluşan oldukça kasvetli, sevimsiz, bir o kadar da sapık bağlamlı, ne idüğü belirsiz bir eylem. şimdi bu blog olduğundan beri benim yazmam gerekiyor ama gel görki benim yazmam için bir şeye karşı bir şey hissetmem gerekli. kızgınlık, mutluluk, sevgi, yalnızlık vs...sorunda hissizlik zaten.

benden bir vög yazısı bekleniyor-du. artık du ümidi kestiler. başta heycanlıydım yazmak için. attım tuttum falan okursunuz şimdi anlatmayım yok efendim konuşmak yersiz falan bu bir duygu hissiyat yani içten bir şey dedim, kendimi Anna Wintour sanıyordum bunları söylerken. neyse yazdım da... ama dünyanın en ukala ve jüritik insanı olduğuma karar verdim okuduktan sonra. bu da bana bir ders oldu içimdeki armağan çağlayan'ı kendime karşı kullanmam gerektiğini anladım.

garip şeyler oluyor bu ara hayatımda...çok uzun zamandır istediğim bir şey oldu. ama o kadar da sevinmedim sanki. sanırım isterken bunu zaman aşımına uğradı benimle...hissiyatsızlık hissi burda başladı yani bunun farkındalığı...seneye amerikaya gidiyorum. sonunda oldu. oldu da şimdi ne olacak acaba? bu fikir uzaktayken güzeldi.

insan büyüdükçe ailesine dönermiş. ne garip bense boyuma baktıkça hala ergenlikte olduğumu sanıyorum. ablam, ne yapacaksın orda bir başına diyince ahkam kestim telefonda, 22 yaşında aklı başında bir kadınım ben. kaç senedir yalnız yaşıyorum her işimi halledebilirim dedim ama buna inanmadım. şimdi onları daha çok görmek için her haftasonu tasımı tarağımı toplayıp ankara'ya gidiyorum.

bütün iyi niyetimle once upon a timeların günah çıkardığını düşünürken aynı cinsiyete sahip olmadığımızı unuttum. Allahım kendimi bunun için affetmeme yardımcı ol! Amin.

küçükken 'acaba' nın 'acabağ' diye yazıldığını sanıyordum ve bunu uzun bir tartışmada idda ettim.